Το μη χείρον… βέλτιστον

Συμφωνώ απόλυτα με τον προπονητή του Άρη που είπε μετά το τέλος του αγώνα ότι αν δεν μπορείς να κερδίσεις, είναι προτιμότερο να μην χάσεις. Δεν συνιστά ηττοπάθεια ούτε μοιρολατρική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Είναι η πιο ρεαλιστική απεικόνιση της βραδιάς στο Γεντί Κουλέ σε ένα ματς που… στράβωσε για τα καλά στο πρώτο ημίχρονο για τον Άρη, έδειχνε να τον αφήνει στο… μηδέν αλλά στο φινάλε μπορεί να πει κανείς ότι τον γλιτώνει από τα χειρότερα και την γκρίνια που θα συνόδευε μια ήττα. Συν τοις άλλοις τον κρατάει κοντά στην εξάδα (αν δεν πάρει πίσω τους έξι βαθμούς) και δεν επιτρέπει στον ΟΦΗ να ξεφύγει ενώ του δίνει και την ψυχολογία για τη δεύτερη μεταξύ τους συνάντηση- και πιο σημαντική- σε μια εβδομάδα για το κύπελλο.

Για την ομάδα του Μάντζιου ως το 15' όλα κυλούσαν βάσει πλάνου και διαχείρισης που έπρεπε ταυτόχρονα να γίνει για τα τρία ματς σε επτά μέρες έχοντας ήδη δώσει ένα τέσσερις μέρες νωρίτερα ενώ ο ΟΦΗ δεν αγωνίστηκε. Κυκλοφορούσε καλύτερα την μπάλα, έστω και σε χαμηλό τέμπο, δεν απειλούνταν καθόλου και έδειχνε η ομάδα που έψαχνε την μια καλή συνεργασία για να βρει το γκολ. Αίφνης, μέσα σε λίγα λεπτά όλα σκοτείνιασαν. Από ένα τραγικό λάθος του Κουέστα, ο ΟΦΗ άνοιξε το σκορ και σαν να μην έφτανε αυτό, στην ίδια φάση τραυματίστηκε και αντικαταστάθηκε ο Εντιαγέ. Ο παίκτης δηλαδή που είχε βάλει ο Μάντζιος στα… παπούτσια του απόντα Μπερτόγλιο. Πάνω που προσπαθούσε να συνέρθει από το διπλό σοκ η ομάδα της Θεσσαλονίκης, αποχωρεί αναγκαστικά και ο Ματέο. Ολική απορρύθμιση που είχε ως συνέπεια να κλείσει το ημίχρονο ο Αρης δίχως τελική αφού του ήταν αδύνατο να απειλήσει είτε από τα άκρα είτε από τον άξονα.

Μια κίνηση του Μάντζιου στην ανάπαυλα, άλλαξε δραματικά προς το καλύτερο την εικόνα του Άρη και συνολικά του ματς. Ήταν η απόφασή του να βάλει τον Λούμορ στη θέση του Γκάνεα. Ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο επιδίωξε να… ζωντανέψει την μια πλευρά αφού ο γκανέζος με τον Μαντσίνι και τον Γκάμα που έχοντας πάει στον άξονα έγινε πιο ωφέλιμος, δημιούργησαν πολλά προβλήματα στους γηπεδούχους. Ο Άρης άρχισε και πάλι να παίρνει παιχνίδι από τα άκρα (βοηθούσε στην άλλη πλευρά ο ενεργητικός Ιτούρμπε) αλλά και τον άξονα και να γίνεται απειλητικός. Η κλασσική αδυναμία του όμως στο γκολ τον κρατούσε στο μηδέν και θα τον άφηνε με άδεια χέρια αν δεν μιλούσε η κλάση του Ιτούρμπε που κέρδισε το πέναλτι μετά από μια εξαιρετική πάσα ακριβείας του Ματίγια και την εκτέλεση του Γκάμα. Ο Άρης σαφώς και δεν πανηγυρίζει με τον βαθμό της ισοπαλίας. Υπάρχουν όμως μέσα σε μια σεζόν και παιχνίδια που θα στραβώσουν. Θα σε βγάλουν από το… manual. Όταν μάλιστα έχεις κάποιες χτυπητές αγωνιστικές ανορθογραφίες, όπως στη θέση του φορ, δεν θέλει και πολύ…

Στα συνεπακόλουθα κέρδη, η εμφάνιση του Λούμορ, τώρα που ο Γκάνεα πρέπει να πάρει κι αυτός τις ανάσες του και η άνοδος του Ιτούρμπε. Από τον Παραγουανό δεν λείπει η ικανότητα. Την έχει και σε περίσσευμα. Η σταθερότητα του λείπει αφού ο ρόλος που του ταιριάζει μοιάζει ξεκάθαρα να είναι στις πλευρές. Όπως στα δικά μου μάτια, ο Γκάμα είναι πλέον λόγω ηλικίας απείρως πιο χρήσιμος στον άξονα από ότι στις πλευρές.

ΥΓ. Τον Κουέστα δεν θα τον μάθουμε τώρα. Είναι τέταρτη σεζόν στην ομάδα της Θεσσαλονίκης. Κάθε χρόνο, νομοτελειακά θα τα κάνει τα λαθάκια και ξέρει πια ο φίλος του Άρη ότι είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Είναι ότι ο Άρης ούτε αυτό το καλοκαίρι κατάφερε να βρει κάποιον καλύτερο από τον Ισπανό…